Oloideworkshop, wat kan ik verwachten?
Terugblik op workshop oloide maken
Zaterdagochtend in de gang bij het houtlokaal aan de Engelandlaan. Een groep van ongeveer 15 mensen kijkt naar een licht schuin aflopende brede plank waar oloides op liggen van verschillende grootte. Frithjof vertelt wat over deze aparte maar heel prachtige ‘’alzijdig symmetrische’’ vorm, en laat deze op verschillende manieren zien.
Er liggen rechthoekachtige blokken klaar van verschillende houtsoorten en groottes.
De zijden verhielden zich op een heel specifieke manier tot elkaar maar die kan ik niet navertellen. Eerst moeten er lijnen op het hout gezet worden. Ik probeer na te doen wat er verteld wordt, maar raak steeds in de war met richting van de lijnen en waar deze elkaar moeten raken of juist niet. Ik zie niet hoe deze eerste stappen moeten leiden naar de uiteindelijke vorm: de oloide. Hoeft ook nog niet duidelijk te zijn, ga het maar gewoon doen. Mmm.
Frithjof helpt ons met elke nieuwe stap telkens een stukje op weg met de schuurmachine. De (niet te onderschatte) rest van het werk moet echter met de hand en de rasp gedaan worden!
Verwoed gaan we aan de slag. Al snel is er niets anders te horen dan rasp op hout.
Er moet heel wat hout weggeraspt worden om een klein beetje richting de gewenste vorm te komen! Raspen. Stoppen. Oppakken. Kijken. Besluiten waar verder te gaan. Raspen. Stoppen. Oppakken. Kijken. Maar waar kijk ik naar, en wat moet ik zien ?
De dag vordert en ik word steeds zekerder in weten hoe ik kan kijken, wat ik moet zien om te weten wat de volgende stap is. De vorm laat zich steeds meer zien en ik heb het gevoel dat ik ‘em beter begin te ‘begrijpen’. Dat voelt echt goed! De lijnen die eerst zoveel houvast boden gaan nu in de weg zitten, ik zie steeds beter het geheel.
Anderen ook, en enthousiast delen we onze bevindingen.
Als het middagpauze is en er een heerlijk lunch klaarstaat wil ik eigenlijk dit proces niet onderbreken. Ik heb zelfs de neiging mijn oloide mee te nemen naar het lunchlokaal…!
Ik probeer of mijn oloide al van de schuine plaat op de gang kan rollen. Ja! Hij komt wel in beweging, maar rolt jammerlijk scheef en maakt een niet evenwichtig geluid. Verder dan maar weer. Raspen. Stoppen. Oppakken. Kijken. Raspen.
De dag loopt ten einde. Ik bemerk dat ik wat gehaast word omdat ik hem ‘af’ wil krijgen. Het wordt slordig! Ik kijk niet meer goed. Relax! Het hoeft niet af, dit is ook een mooie vorm.
Liesbeth Belloni